लाखाची गोष्ट!

आशा हे धुळीतलं माणिक आहे. तिच्या गुणांना पूर्ण न्याय मिळू शकला नाही. कारणं काहीही असोत. राजकारण, पूर्वग्रह, प्रस्थापितांचा हेकेखोरपणा, जे प्रचलित आहे त्यालाच एनकॅश करण्याची व्यापारी वृत्ती आणि कमनशीब ... पण आशा दुर्लक्षित राहिली. नाही म्हणायला तिच्या पैलूंवर प्रकाश पाडणारे काही सोनेरी दिवस आहेत ज्यत मेराइन कुछ सामान किंवा आँखोंकी मस्ती के वगैरे लखलखत्या रचना येतात पण कुठेतरी चुटपुट लागून राहतेच की या दैवी आवाजाच्या विविध मनोरम छटा एस् डी, एस् जे, अनिल बिस्वास, सी रामचंद्र यांचयासारख्या जादुगारांच्या संगतीने आभाळाएवढ्या होताना पहायला मिळाल्या असत्यातर कित्ती बहार आली असती....
मी माझ्या परीने आशाच्या एका अतिशय सुरेख गाण्याचा रसास्वाद इथे मांडायचा प्रयत्न करणार आहे. पाहू या किती जमतंय ते....
सांग तू माझा होशील का..
रोज पहाटे स्वप्नी माझ्या येशील का....
कविश्रेष्ठ ग. दि. मा. आणि सुधीर फडके यांच्या अजोड सामर्थ्याला रत्नांचं कोंदण बसवून दिलंय ते आशाच्या आवाजाने.या गाण्यात प्रेमातली हुरहूर, संकोच, सलज्जता, मुग्ध जिव्हाळा, हळवी ओढ, थोडंसं धाडस थोडीशी धाकधूक, मधुर स्वप्नरंजन, तरीही मनातले भाव व्यक्त करताना वाटणारा तो अस्फुट आनंद, पिया मिलनकी आस, क्षणिक विरहानेही होणारी आग हे सगळे भाव एखाद्या झरझर रंग बदलणाऱ्या नवलाईच्या खेळण्यासारखे येतात आणि ऐकणऱ्याला विचार करायचीही फुरसद न देता आपले अनोखे रंग मांडून दुसऱ्याच एखाद्या भावामागे अदृश्यही झालेले असतात. हे गाणं कितीही वेळा ऐका. प्रत्येक वेळेला ते भाव तितकेच तरल, जिवंत आणि हवेहवेसे वाटतात. आवाजाच्या अप्रतिम कोवळेपणाबद्द्ल आणि स्स्तिमित करणाऱ्या मार्दवाबद्दल काय बोलावं? तांत्रिक सफाई आणि अचूकता अगदी एकसंधपणे गाणंभर असते. ती गाणं ऐकत असताना गृहित धरल्यासारखीच वाटते पण ते गाणं प्रत्यक्ष गुणगुणून पाहिलं की तिची खरी किंमत कळते. इतकं अवघड काहीतरी इतक्या सहजतेने करू शकणारा आशाचा तो आवाज दैवी का आहे हे जाणवत राहतं. हे गाणं हीच एक लाखाची गोष्ट आहे....