ही रात्र संपते आहे

जे सांगून समजत नाही
समजावून उमजत नाही,
अंतरास जाळत जाते
शब्दांना गवसत नाही।

ते अटळ मूर्तसे सत्य
मी समोर पाहिले पुरते
मग पुरेपूर जाणवले
क्षण उरले ना यापरते।

डोळ्याला भिडता डोळा
काळाचे पंख थबकले
मन चरचरले चाचरले
मग कायमचे उगी झाले।

मन बुद्धी एकच झाले,
अबोल पूर्णता भरली
बोलण्यास काही ना उरले
प्राक्तनी भोगही सरले

ना उरली काही नाती
ना पाश बंध ना मुक्ती
नशिबाची फिटली दाने
आता ना संग ना विरक्ती

सत्याचा धरूनी हात
मी वाट चालते आहे
दुवा दोन सूर्यांचा
ही रात्र संपते आहे....

--अदिती(१६ एप्रिल २००६)

गुरुचा थोरवा

(सध्या मनोगती नेहेमीप्रमाणे निरनिराळ्या वादांमधे मन लावून गर्क झालेले आहेत. गुरू-शिष्याच्या नात्यावरून आणि संगीतासारख्या पवित्र गोष्टीवरून चाललेल्या दुर्दैवी वादाने मला फार क्लेष झाले. मग मन शांत करायला म्हणून ध्यान लावून बसले असता काही मनोगतींच्या 'आतला' आवाज अचानक माझ्या कानावर पडला. तो ऐकून फारच विस्मय , अचंबा वगैरे झाल्यामुळे तो जाहीर करते आहे. आतल्या आवाजातले हे स्वगत मला फार उद्बोधक वाटले बुवा! ः ःड
ज्या सोनियादेवींनी आतल्या आवाजाची ही थोर देणगी या देशाला दिली त्यांच्याबद्दलचा माझा आदर शतगुणित झाला आहे हेही जाता जाता ध्वनित केलेले बरे. हाच ऋणनिर्देश समजावा..
--अदिती)

गुरूचा थोरवा । आम्हासीच ठावा
कसा तो जाणावा । गबाळाने?

आम्हीच करितो । खरी गुरुभक्ती
दावुनिया शक्ती । नमवितो

सारखे काढून । तेच तेच गळे
भक्तीचे उमाळे । दाखवतो

आम्ही रंगवितो । भक्तीला गुद्द्याने
येवढ्या मुद्द्याने । जग नमे!

गुरुला ठेवून । शिरी मिरवावे
असे दाखवावे । खोटे दात

आतल्या दातांनी । खावे दातओठ
विरोधकां मूठ । दाखवावी

गुरूचा वापर । प्रदर्शनासाठी
विरोधाला काठी । उगारावी

कष्टाने साधते । अशी दिव्य कला
सांगता सकला । काय उरे

संगीत आमुच्या । आखाड्याची माती
करूनिया कुस्ती । दमवावे

हलवाई खोटा । मिठाईही खोटी
संगीताची लोटी । डबोल्याची

क्लासास जाऊन । शिकतात विद्या
अशा विशारदां । काय कळे

रहावे तयांनी । खुशाल उपाशी
प्रसादाची बशी । विसरावी

नसावा आक्रोश । टोचता लवंग
लिखाण सवंग । मान्य व्हावे

असे होती जगी । शिष्य आणि भक्त
तोचि दिन सत्य । मानावा हो

--अदिती
(२५.७.२००६)