मळभ

खिडकी बाहेरचं दाटलं मळभ
आता मला वेढून टाकतं
आतबाहेर काळोख सारा
वारा येतो, दार लागतं

आभाळाच्या पायथ्याशी
उजेडाचा हात आहे
म्हणून आपलं मानायचं, की,
अजूनही दिवस आहे

मोहमयी जरतारी
कुठल्याच ढगाला नाही कडा
नुसताच आव पावसाचा
आणि रस्ता सगळा कोरडा

पाऊस येईल म्हणताना
क्षण क्षण ढकलायचा
कंटाळ्याचा करडा पक्षी
पुन्हा पुन्हा हाकलायचा

शिणले, थकले डोळे मग
जरा मिटू मिटू होतात
झोप जरा लागत नाही
फक्त कुढणे हेच हातात

घुसमट अशी होते रोज
तरी श्वास सावरायचा
आकाशाचा निळा रंग
पुन्हा करड्यात कालवायचा

मळभ काही हटत नाही
पाऊस काही पडत नाही
पडो बापडा पडेल तेंव्हा...
माझं काही अडत नाही

निर्विकार कोडगेपणा,
बाहेर सगळं कोरडं आकाश
आंधळ्या झालेल्या मनाला
होतात पहाटेचे भास....

(१४ जून २००७,
अधिक ज्येष्ठ अमावास्या,
भारतीय सौर शके १९२९)